Bolivia, Uyuni en omgeving

Het is alweer even geleden dat we jullie hebben laten meegenieten van onze reis.

Ons vertrek uit Salta was in het holst van de nacht. We zouden om 8 uur arriveren in de laatste plaats van Argentinie die we zouden aandoen. La Quiaca is het grens "dorp" met Bolivia.

Om 7 uur werden we ruw wakker gemaakt met de mededeling dat we nu toch echt moesten uitstappen!
In de kou, met een volle blaas, en het donker proberen we iets te vinden. Niet te doen. Gelukkig zijn we niet de enige backpackers en in een groep van 9 mensen gaan we opzoek naar de grens.
Snel een taxi in. 3 minuten later is daar de grens met Bolivia.
Met weer een paar stempels erbij in onze pasporten lopen we het stadje Villazon in. We zijn in Bolivia, hoera!

In Villazon wisselen we eerst met de hele groep Peso's voor Bolivares. Daarna weer in een taxi naar de terminal. Nou ja terminal. Het is een gebouw met allemaal schreeuwende mensen die ons graag overal heen willen laten gaan. De hele groep moet en zal naar Uyuni dus dat is snel geregeld.
Om 8 uur gaat de bus naar Uyuni.

Na een helse rit van 8 uur over berg weggetjes, want je kan het geen doorgaande weg noemen. Komen we aan in Uyuni. De zon schijnt en daardoor is de temperatuur wat aangenaam.
Nadat we allemaal een kamer hebben gevonden besluiten we gezellig samen te eten.

Omdat de zon nu echt onder is daalt de temperatuur dramatisch. Het is binnen nu ook net zo koud als buiten hier. Van centrale verwarming hebben ze hier namelijk geen kaas gegeten. Het vriest een graad of 5!
Gelukkig heeft onze kamer een klein elektrisch kacheltje en behoeven we niet met thermo ondergoed te slaap.

De volgende ochtend gaan we met een kleine groep waarmee we gekomen zijn opzoek naar een touroperator voor een 3 daagse trip.
Snel gevonden, of hadden zij ons snel gevonden. Ach het doet er niet toe. We pakken een dag rugzakje in met de nodige spullen en slaan de grote backpack's op in de hostal in een kluisje.
Het avontuur kan beginnen.

De eerste dag doen we eerst de trein begraafplaats aan en daarna het zoutveld. Uiteraard maken we de standaard grappige foto's. Hierna bezoeken we het cactus eiland dat zich midden op het zoutveld bevind. Op grote hoogte klimmen is niet eenvoudig! We zijn dan ook regelmatig buiten adem.
Hierna reizen we af naar onze eerste overnachting plaats. Het zout hotel.
Het is er gezellig maar absoluut niet warm. Nee ook hier is geen CV. En de elektra gaat pas om 6 uur aan. Douche met warm water kan alleen tussen 17:00 en 21:00 uur. Ik doe het maar even snel.
Voor het slapen gaan leren onze nieuwe deense vriendinnen ons een leuk kaart spelletje Janef (hopelijk schrijf ik het goed).

Moe maar voldaan gaan we onze kamer opzoeken. Die ook niet op slot kan. Ach wat valt er te roven. Geen gezond persoon die zich met min 15 op roverspad bevind. En naast onze groep is er nog maar 1 andere groep. En omdat er maar 6 mensen per groep zijn is de schuldig dan snel gevonden.

We staan voor dag en dauw op. 4 uur gaat de wekker. Argh, geen licht!! Dan maar met mobiele telefoon een beetje bijschijnen
Het is de bedoeling dat we vandaag een extra stop maken bij Laguna Verde.
Onze gids (die helaas ook geen basic Engels praat zoals beloofd) heeft zich na heel veel glasje van een bepaald Boliviaans goedje verslapen. we rijden dus ook niet om 5 uur maar om 6 uur weg. Het is verschrikkelijk koud.

We gaan nu eerst naar de laguna met de flamingo's uiteraard schieten we prachtige foto's.
Hierna reizen we langs onmetelijke bergen, vulkanen en woestijn wissel zich af. Het is adembenemend. En niet alleen omdat we op 4500 meter hoogte zitten!
De dag sluiten we af met een badje nemen in een vulkaan meertje die een constante temperatuur heeft van 29,4 graden. Brigitta waagt het om met een buiten temperatuur van 10 graden in haar bikini te gaan. Omdat de zon zo onder zal gaan zal de temperatuur nu heel snel naar min 10 dalen. Ik doe het niet.

Onze tweede nacht is nog kouder dan de eerste en in onze thermo ondergoed, slaapzak en 4 dekens hopen we het niet koud te hebben. Nee dat hebben we niet maar opstaan wordt wel een probleem. Naast het niet hebben van CV en elektra hier is er ook nog eens geen stromend water laat staan warmwater.
We doen het er maar mee. Het is de tocht die we maken meer dan waard.

Dag 3 beginnen we gelukkig pas om 7 uur en de zon komt langzaam op. Vandaag de laatste etappe. We zullen langs rots formatie gaan die door de natuur zelf zijn uitgeslepen. De trekpleister is de boom. Maar vlak voordat we daar aankomen hebben we autopech. Gelukkig is onze gids een betere automonteur dan gids en zijn we na 1 minuten oponthoud weer onderweg. Na de steen formatie gaan we naar de geisers toe. Het is een prachtig schouwspel in de ijzige kou.
Nee als we straks terug zijn in Uyuni, of liever gezegd in de bewoonde wereld, zullen we dat niet missen.

Bij aankomst in Uyuni besluiten we dat we nog 1 nacht kou doen en morgen doorreizen. Helaas niet zo een goede keus want nu zullen we met de nachtbus naar Oruro moeten om in Cochabamba aan te kunnen komen.
Misschien maar beter ook dat we niets kunnen zien. De weg naar Oruro is hobbelig en over hele smalle bergweggetjes.

Om 2 uur in de nacht i.p.v. 3 uur stappen we in Oruro uit. Omdat we geen zin hebben in zoeken nemen we het hotel tegenover het busstation. We gaan morgenochtend toch gelijk weer verder. Het hotel is prima, de douche warm en het bed ook. Gelukkig is het net iets minder koud als in Uyuni. Morgen gaan we naar de warmte toe. Zijn we aan toe.

Nu nog maar 4 uur in de bus naar Cochabamba en dan nog 4 uur naar Villa Tunari voor ons vrijwilligerswerk. Gaan we overleven!
Helaas heeft de bus vanauit Oruro vertraging en komen we te laat aan voor een doorverbinding naar Villa Tunari.
We zoeken een hotel/hostel en gaan morgen weer verder.
Ondertussen zijn we de dagen een beetje kwijt maar door het weinige verkeer vermoeden we dat het zondag is. Tja en dan is het de ????? zoeken we even op.

Maandag 3 juni vertrekken we met een minibusje (7 passagiers moeten er zijn anders gaat hij niet rijden) naar Villa Tunari. een 3 uur durende rit door een prachtig veranderd landschap waarbij de temperatuur ook flink stijgt genieten we van wat we al hebben gezien maar zeker van wat we gaan beleven de komende 30 dagen.
Maandag 3 juni om 15:00 uur zijn we weer op schema, we zijn aangekomen bij ons vrijwilligers werk.

We zijn nu ondertussen al 3 dagen aan het werk maar over deze belevingen vertellen we jullie in een volgende blog.
Omdat we dit schrijven als iedereen al heerlijk in bed ligt en wij ook zo gaan na een heerlijk dag werken met de beestje zeggen we voor nu welterusten en tot schrijvens.
De foto's willen niet echt uploaden, dus die houden jullie tegoed.

Brigitta en Monique