Salta en het vertrek

We zijn op het moment van schrijven nog altijd in Salta maar niet meer voor lang. We doden de tijd tot we gaan vertrekken naar het laatste plaatsje in Argentinie, La Quiana.
Maar voordat het zover is nog even een verslag van de afgelopen dagen.

Na onze rustdag hebben we maar weer een tripje besproken. We gaan naar Cafayate. Een wijn omgeving zo'n kleine 200 kilometer onder Salta.

De weg naar Cafayate is er weer 1 voor de boeken. Het landschap is prachtig. Dwars door een vallei die zijn oorsprong vind door het schuiven van de aard platen van het Zuid-Amerikaanse continent. Hierdoor zijn er vele rots partijen en heuvels die door de erosie van de miljoenen jaren uitgeslepen zijn tot prachtige formaties met vele kleuren.
Door de vallei stromen verschillende rivieren die nu vooral grotendeels droog liggen. Het is dan ook moeilijk voor te stellen dat deze rivieren in de natte maanden zorgen voor veel overstromingen en schade aan de weg die er doorheen loopt.

We maken een aantal stops om het landschap te zien en om in een aantal natuurlijk uitgeslepen rotsen te klimmen en kijken. De eerste stop is La Garganta el Diablo. Na een kleine klimpartij sta ik (ja zonder Brigitta) in het midden van deze Berg/rots. De rots is volledige uitgeslepen door het water. In het natte seizoen is er in deze rots een waterval. Helaas nu dus niet.

De volgende stop is het Amfiteatro. We krijgen hier een mooi fluitspel van een local te horen. En ja het klinkt inderdaad prachtig en het is net alsof je in een concert zaal zit.

We zien verder nog de Titanic (een rots blok die lijkt te zinken) en een hele grote uitgeslepen kikker. We zien een door de natuur zelf gekliefde monnik en ramen in rotsen. Het is te veel om allemaal op te noemen maar maakt een enorme indruk op ons.

Aan het einde van de rit staan we op een wijngaard en krijgen als enig engels sprekende een prive rondleiding van onze gids. Ja dat Spaans wil nog steeds maar niet echt lukken.
We proeven de wijn van dit jaar en keuren het net goed.
En zoals een goede toeristische trip hoort te zijn stoppen we bij een lokaal winkeltje om de specialiteiten te kopen die de streek bied. En ja wij kopen een likeurtje gemaakt van druiven dat zeer goed smaakt maar wel een hoog percentage alcohol kent. De bacardi is namelijk bijna op en we moeten toch een afzakkertje kunnen nemen iedere avond.
De aangeraden chocola is ook een must. En nee 1 is niet genoeg doe maar een doosje van 12.
Na de lunch hebben we niet veel puf meer en belanden op het gras heerlijk in de zon in het parkje op het plein. Dat, hoe kan het ook anders, San Martin heet.
We worden bijna gek van de kerel en zullen vanavond dan ook echt gaan googlen wat die man toch heeft gedaan.

Na een mooie dag is het weer tijd voor een rust dag. En die zullen we nodig hebben. Zaterdag gaan we Tren a las Nubes doen. Het is ons aangeraden veel water te drinken i.v.m. de hoogte.
Vrijdag beginnen we dan ook aan ons water dieet. En voeren niet veel uit. We kopen de kaartjes voor de bus van maandagnacht om naar Bolivia te gaan. Onze volgende bestemming.

Zaterdagochtend staan we al om 5 uur naast ons bed. We moeten om kwart over 6 op het treinstation zijn. Pfffff.
De trein vertrekt precies op tijd, 7:02. De lange rit naar boven kan beginnen.
En terwijl we genieten van het landschap wat snel al veranderd naarmate we hoger komen, sabbelen we op de coca bladeren. Die proeven na een half uurtje alsof je al uren op thee zit te zuigen.
Het helpt gelukkig wel.
En als we na 7 uur trein zitten dan eindelijk boven zijn is het de trip meer dan waard. Het uitzicht en het feit dat we bijna in Chili zijn maakt het allemaal waard. Alleen het idee van 7 uur weer naar beneden staat ons iets minder aan. Ach we kunnen altijd nog slapen, toch Brigitta!
De rit naar beneden is door de ondergaande zon een nieuwe belevenis. We genieten dan ook met volle teugen van het uitzicht. En omdat de trein maar 35 km per uur rijdt kunnen we heel veel zien en fotograferen.

Moe maar voldaan staan we om 23:00 uur weer op het station en we besluiten heerlijk terug te gaan lopen door de stad. Onze benen kunnen wel wat beweging gebruiken.
Vandaag is het ook nog eens revolutie dag hier (ja die San Martin toch). Het is druk op straat en gezellig.

We nemen nog een afzakkertje en verdwijnen dan ons bed in. Het was een lange dag en morgen is het zondag. Weinig te doen dan hier en daar zijn we ook best wel weer even aan toe.

We gaan zondagavond nog even lekker wat drinken met mensen die we in Carlos Pelegrini hebben ontmoet en die nu ook in Salta zijn. Het is gezellig en het reizen heeft ons al heel wat gezellige leuke onverwachtse gesprekken opgeleverd. Helaas niet met Argentijnen want we spreken geen Spaans en zij geen Engels. Al onze nieuw verworven vrienden zijn uit alle windstreken maar ze moeten wel verplicht Engels spreken.

Het is nu maandagavond en we hebben de dag een beetje slenterend doorgebracht. We moeten de tijd doden tot we vannacht weer in een bus kruipen.
Ons Argentijnse avontuur zal morgenochtend tot een einde zijn gekomen als we in La Quiana aankomen. We zullen te voet Villazon betreden en dan dus in Bolivia zijn aangekomen. Eindelijk weer een paar stempels erbij in onze paspoorten!

Bolivia zal een heel ander avontuur worden en met name een grotere uitdaging. Dit land is minder ontwikkeld dan Argentinie en we hebben begrepen dat dit direct te merken zal zijn. Wanneer we weer internet hebben is dan ook nog maar weer een vraag, dat schijnt daar ook niet zo geregeld te zijn als in Argentinie.
We maken ons er niet druk om, we hebben andere zorgen. Zullen de bussen rijden, komen we aan waar we willen. Zal er warm water zijn en hebben we vooral genoeg warme kleding. We zullen namelijk de eerste week van Bolivia tussen de 3500 en 4500 meter door brengen. Hopelijk redden we het met onze coca bladeren tot we aan de hoogte zijn gewend.

Vanuit een warm en zonnig Salta, hasta luego.