Abuelo meets Abuela

Hola Chico´s,
Ik denk dat jullie wel benieuwd zijn naar het werk met onze beesten. We zijn op een maandag aangekomen in Villa Tunari,waar we een korte rondleiding kregen. Onze gezelschap aangewezen kregen voor de komende tijd, en ons huis voor de komende maand konden zien. Monique en ik hadden aangegeven met de katten te willen gaan werken. Monique mocht de komende tijd met de ocelot Milly werken en ik eerst 3 dagen met de vogels, waarna ik mocht gaan werken met Gato de poema. Monique doet straks haar eigen verhaal.
Het park waar wij werken is een natuurpark van de overheid. Het is opengesteld voor bezoekers. Alleen krijgen deze niet de beesten te zien waar de vrijwilligers mee werken. Zij krijgen alleen de "wilde" apen te zien, en slechts bij toeval een poema of een beer. Voor wie meer wil weten: http://www.intiwarayassi.org/
Onze slaapvertrekken is voorzien van slechts een bed, en dan ook nog een slecht bed. De 1e dag lag ik met mijn voeten omhoog, want de latten waren ietsjes doorgezakt. Zorgde wel voor hilarische momenten. We liggen nu maar aan het voeteneind met onze hoofden.Het eerste huisdier was een kakkerlak, iewwww. Ik vrees dat het niet de laatste zal zijn. De accomodatie zou ik normaal nooit voor kiezen, de badkamer is ook iewww, en de keuken ook. Maar we doen het er maar mee.
De dagen bij de vogels is super. Er zijn meerdere Macaws, waar onder een bijzondere blauwe Monchito. Deze heeft een gebroken vleugel, maar weet zijn weg te vinden langs je broek naar boven. Bij alles wat je doet vergezelt deze papegaai je, tot vervelens toe. Als hij zijn zin niet krijgt tettert hij in je oor. Carolina die kan lachen als een kind, te grappig. Uiteraard fiet fieuwen ze ook naar je, en de Lorrita vliegen je om de oren.
Alle beesten hebben zo hun eigen verhaal, waarvan je kippevel krijgt. Het werke bestaat uit schoonmaken, reparaties en eten bereiden en aandacht geven aan de vogels. Werkdag start om 7.30 to 17.30
Mijn 4e dag, opgewonden voor mijn ontmoeting met Gato, de poema. Mijn hemel hij steelt meteen mij hart. Hij is zo mooi, en perfect.
Gato is als 2jarige poema hier tercehtgekomen, nadat zij hem hebben weggehaald uit een rondreizend circus, waar zijn omstandigheden erbarmelijk waren. Zijn moeder is gedood voor haar vacht toen Gato nog een zuigeling was.
Het wandelen met Gato ervaar ik als tegen natuurlijk. Ik vind het prachtig dat ik mag wandelen met hem. Maar het voelt niet goed. Hij hoort niet aan een lijn te zitten, maar vrij te zijn. Helaas is dat geen optie, hij zou zich niet kunnen redden in de vrije natuur. De trails die hij loopt zijn midden in de jungle, en niet altijd even makkelijk te bewandelen voor deze oma. De klim gaat over steile rotspaden, en kronkelende natuurlijke paden. Mijn eerste dag heeft Gato er zin in, hij laat mij bijna 4 uur wandelen in de bush bush. Hij neemt gelukkig veel rust tussendoor waardoor ik bij kan komen. In de middag laat hij het toe dat ik hem een aai over zijn kop geef, en knort een beetje. Daarnaast een grom, dat ik er maar weer mee moet ophouden. Snel even langs hem lopen is ook geen optie, want dan kan het zo zijn dat hij uithaalt met zijn poot. Waarschijnlijk om te spelen, maar zeker weten doe je dat nooit. Dus altijd alert zijn. De weg door de jungle is verbazingwekkend, de diverse tinten groen. De metershoge bomen, en vooral de absolute stilte.
Mijn eerste dag is een heerlijke dag met gemengde gevoelens, verliefd op een poema. Uitgeput stort ik in mijn bed.
Ik zal binnekort nog wat meer over mijn ervaringen met Gato vertellen en foto´s plaatsen(morgen mag ik ze pas nemen) Mo is nu aan de beurt...

Hasta luego mi amigos xxx